Mam, kwil iets doen watk nooit eerder gedaan heb!

Dit zei ik vroeger altijd tegen mama als ik weer eens zo een ‘standaard’ vakantiedag had. Hier doe ik niet anders dan dingen die ik nog nooit eerder gedaan heb!

Ongelofelijk wat ik de afgelopen dagen allemaal heb meegemaakt! Eigenlijk is het ook al weer veel te lang geleden dat ik een blog heb getypt, maar er komt gewoon elke keer niet van… Ik heb nog ergens een half afgetypte blog staan, die ik eigenlijk vorige week nog online wilde zetten, maar dat is nu ook allemaal oud nieuws. Daarom begin ik maar gewoon aan een nieuw blog!! Vorige week hebben we ook het één en ander meegemaakt, maar ik begin nu bij deze week.

Deze week zijn we twee nachten naar het Hand in Hand project geweest. Bij Hand in Hand (in het plaatsje Nkoranza) wonen en werken gehandicapte kinderen en volwassenen. Vanaf hier is het ongeveer 1 uur en 3 kwartier rijden. Maandagochtend na het ontbijt heeft één van onze bewakers ons naar de taxistandplaats gereden in town. Vanaf daar konden we een taxi pakken die rechtsreeks naar Nkoranza ging, dus dat was wel handig! Na een mooi tochtje (het is altijd weer leuk om ergens naartoe te gaan, omdat je zoveel dingen ziet onderweg) kwamen we aan bij de taxistandplaats in Nkoranza. Voor € 2,50 per persoon hebben we 1 uur en driekwartier in de taxi gezeten!! Vanaf de taxistandplaats hadden we nog een taxi nodig die ons naar het Hand in Hand project wilde brengen! We vonden een taxichauffeur die dacht dat hij wist waar wij naartoe wilden, dus stapten we bij hem in de taxi. Na een klein ritje kwamen we aan op een terrein wat echt niet leek op het terrein wat wij in ons hoofd hadden…. We werden er een beetje zenuwachtig van en wisten niet goed waar we dan naartoe moesten gaan. Gelukkig werd het al vrij snel duidelijk dat de taxichauffeur ons naar de school voor gehandicapten had gebracht in plaats van naar het Hand in Hand project. Nog gelukkiger was dat het Hand in Hand project vlak naast de school was!! Daar aangekomen werden we naar ons huisje gebracht wat we vooraf al hadden gereserveerd. Het was een heel schattig huisje, met een openlucht douche en wc!! Het was leuk om een keer onder de sterrenhemel te douchen, maar ik ben blij dat we hier gewoon ons best wel luxe badkamertje hebben!! :)
We kregen te horen dat we geluk hadden, omdat er ’s avonds een feest werd georganiseerd!! Er was djembémuziek er werd gedanst en we kregen lekker eten. Rijst met een sausje, kip en wat rauwkost! Lekker hoor!!

Dinsdag hebben we de ‘werkplaatsen’ bekeken bij het Hand in Hand project. Er was een ruimte waar allemaal weefgetouwen stonden, waar kralen geregen werden (van gerecycled plastic) en er was ook een ruimte waar een man druk aan het naaien was. Alle dingen die ze maken worden verkocht in een winkeltje op het terrein! Super leuk, maar niet echt goed voor mijn portemonnee ;-)..

Aan één van de gastvrouwen van Hand in Hand hadden we gevraagd of ze een taxi voor ons kon regelen naar het apenbos. Super handig, rond 11 uur kwam onze taxi het terrein opgereden en heeft hij ons naar het apenbos gebracht. Daar werden we in een hutje op een bankje gezet. Onze gids ging tegenover ons zitten en vertelde in het Engels het één en ander over de apen. Nadat hij klaar was met z’n praatje konden we nog een tros bananen kopen voor € 0,50 die we later aan de apen konden voeren!! We hadden al een stukje door het bos gelopen en de gids had al verschillende apenlokgeluiden laten horen, maar er was nog steeds geen aap te zien… Ik dacht al dat we helemaal geen apen zouden zien, maar ineens waren er overal apen om ons heen, die heeel graag een banaan van ons wilden. Echt super leuk om apen te voeren in het wild!!!

We hoorden van Mariette dat ze van plan was om naar een dorpje te gaan van een kindje uit het kindertehuis. Wij wilden graag mee, dus hebben we woensdag verder niet veel meer gedaan en hebben we woensdagmorgen gelijk een taxi gepakt richting Sunyani! Toen we onderweg waren belde Mariette ons op om te vragen of we nog mee wilden naar dat dorpje. Jaaa! Dat wilden we wel en we spraken af dat ze bij het postkantoor in Sunyani op ons zou wachten! In Sunyani aangekomen stapten Maaike en ik vanuit de taxi in de laadbak van de rode auto… We hadden net 1 uur en driekwartier in de taxi gezeten en naar het dorpje was het nog ongeveer 3 uur rijden! Maar ik kan jullie uit ervaring vertellen, dat het echt geweldig is om door Ghana te rijden in de laadbak van de rode auto!!! Echt alle mensen, mannen, vrouwen, kinderen enz. kijken je na en ze vinden het geweldig als je naar ze zwaait!! ;-) Het is echt net of de koningin voorbij komt. Ze stootten elkaar aan en wijzen richting ons, waarna heel de groep in één keer met verbazing onze kant op kijkt!! Super grappig!! We reden over asfaltwegen (met grote putten), maar ook over onverharde rode zandweggetjes. Door dorpjes en door de bossen, het was echt prachtig!!!!

‘Eindelijk’ kwamen we aan in het dorpje waar die vader woont. Hij bleek niet in het dorp te zijn, maar hij was ergens op het land aan het werk. Gelukkig wilde er een vrouw met ons meerijden die ons de weg kon wijzen. Eerst reden we nog een stukje met de auto, daarna moesten we nog 20 minuten door de bossen lopen in de hitte…. We kwamen aan bij een huisje, waar Mariette, Marjolein, Maaike, onze taxichauffeur en ik bleven wachten. Onze ‘tolk’ ging samen met die mevrouw verder om de vader te halen. Wij gingen op een houtenbankje zitten bij het huisje en zagen ineens een ondervoed jongetje zitten. Het zag er allemaal heel zielig uit en Mariette besloot om hem mee te nemen om hem in het ziekenhuis te laten onderzoeken. Ondertussen duurde het wachten op onze ‘tolk’ en de vader al behoorlijk lang en zelfs Mariette begon al een beetje ongerust te worden… Onze chauffeur liep op den duur ook het bos in om ze te gaan zoeken… Het werd alleen maar spannender, want het bleek dat Mariette graag voor het donker terug wilde zijn, omdat de auto maar één licht heeft… Nu zaten we daar bij het hutje, zonder tolk en zonder chauffeur en we wisten allemaal de weg door het bos niet meer terug…. Spannend!!! Gelukkig kwam na lang wachten eindelijk onze tolk met de vader van het Hanukkah kindje uit de bossen!! Alleen was onze chauffeur nu nergens meer te bekennen…. Marjolein ging al een eng verhaal bedenken dat hij middenin het bos ineens een hartaanval had gekregen enz…. (het is namelijk al best een oude man..)!! Gelukkig kwam ook hij na een tijdje gezond en wel uit de bossen!!! Mariette praatte even met de vader van het Hanukkah kindje en maakte een afspraak met hem. Daarna konden we weer 20 min. terug lopen richting de auto. Bij de auto aangekomen konden we beginnen aan de terugreis, maar nu met een kindje erbij!! Heel bijzonder allemaal, het heeft echt indruk op me gemaakt!! Het is wel ingewikkeld, want ik weet niet precies wat ik jullie allemaal wel en niet mag vertellen, want ik mag niet alles hier zomaar op internet vertellen….

Woensdag was dus een dag vol met belevenissen!! ’s Avonds hadden we nog afscheid van Annabel die vrijdag weer naar Nederland hoopt te gaan. Er gingen kinderen voor haar zingen en Moses hield nog een afscheidswoordje! Marjolein is een nieuwe vrijwilligster die hier vorige week is aangekomen!

Ik zou jullie nog wel 1000 dingen kunnen vertellen, maar ik laat het hier maar even bij!!

Groetjes aan Nederland!

Liefs,
Jasmijn